czekam aż przepiszesz następne ^/-\^

Ech, no więc postanowiłam pochwalić się nową powieścią. Na razie mam tylko 2 rozdziały, ale zamierzam z tego chociaż trylogie zrobic, albo i wiecej czesci moze na poczatek takie streszczenie.

Dziewczyna z Kalifornii, Judith Bustamante -dla przyjaciół Judy-spełnia swoje marzenie, i jedzie na całe wakacje do Grecji ze swoją przyjaciółką Melanie Avers (bijcie pokłony, to Wercia). Tam spotyka dwóch przystojnych kolesi, ale pamiętajcie- nikt nie jest tym, kim się wydaje...

No to by było na tyle XD teraz te dwa obiecane rodziały




                                                                          I




Czy życie potrafi nie być męczące?? Nie wydaje mi się, przynajmniej nie z moją mamusią kochaną.... Kłócimy się o wszystko... Teraz poszło o to, że chcę wyjechać na obóz do Francji.
-    Nie rozumiem, czego ty szukasz Judith! Masz wszystko, co tylko można! Masz rodzinę! Inni mają gorzej!
Może i tak, ale ja mam zrzędliwa mamuśkę... Nie odpowiedziałam. Zacisnęłam wargi i poszłam do swojego pokoju. To było zbyt łatwe... Następnym razem mnie nie puści tak łatwo.... Westchnęłam. Następnym razem! Następny raz będzie za parę godzin albo jutro z samego rana... W sumie to może jednak nie jest tak źle?? Jeśli spędzę wakacje w domu to nic się nie stanie.... Zresztą tu w wakacje jest nawet ciekawie, tylko, że za dużo wczasowiczów. Jak ich nie ma to nie ma wcale, a jak są to za dużo. I dogadzaj mi.... Nie wiem, czy lubię spędzać tu wakacje czy nie. Niby można poznać wielu ludzi, ale oni potem wyjeżdżają i już nigdy ich nie widzę.  Miejscowości wczasowych jest w Kalifornii dużo. Wystarczy odwiedzać je po kolei co wakacje inna i zajęcie jest na 60 wakacji. Mniej więcej... Otworzyłam okno patrząc na miodowo różowy zachód słońca.  Zimno. Zamknęłam okno ale przyciągnęłam fotel i wzięłam blok, ołówek i gumkę. Mój pokój w sumie jest dosyć duży, ale zagracony. W rogu przy drzwiach stoi  duży fotel na biegunach. Łóżko stoi przy zachodniej ścianie, obok okna. Nad łóżkiem i po drugiej stronie okna są półki z książkami. Na wschodniej  ścianie stoi biurko które nazywam „jamnikiem” bo jest strasznie długie. Ściany są pomalowane na lekko zielonkawy kolor, wpadający w pistacjowy. Sama malowałam i wybierałam meble do pokoju. Dawniej był zupełnie inny. Sięgnęłam po kredki. Naszkicowałam ten zachód słońca, a gdy zapaliłam światło w pokoju, słońce właśnie zaszło. Pokolorowałam obrazek, cierpiąc przy tym straszliwie, bo lepiej by było gdybym pomalowała to olejem. Ale niestety, farby olejne mi się skończyły, a z mamą się nie dogadam... Westchnęłam chowając obrazek do drugiej od dołu szuflady Jamnika. Usłyszałam tupot nóg na schodach. Są dwie wersje:
a)    Mama
b)    Carla.

Carla jest moją siostrą, ale przyrodnią. Niby nie mieszkamy razem, ale ona często śpi u mnie. No dobra... śpi u mnie codziennie. Po chwili zorientowałam się, że to Carla. Tylko ona wbiegała tu tak szybko. Carla ma właściwie na imię Caroline, ale nie cierpi tej formy. Carla wpadła do pokoju i wrzasnęła:
-    Mama. Obchód. Dycha.
Rozumiemy się wspaniale. Oznaczało to, że za dziesięć minut do pokoju przyjdzie mama na obchód, czyli żeby zobaczyć stan pokoju. Podniosłam się i stanęłam w drzwiach. Pokój przedstawiał opłakany widok. Ciuchy moje i Carli mieszały się ze sobą na podłodze, całego Jamnika zawalały nowe i stare numery „Funa”, bo szukałam informacji o „Zmierzchu”, żeby wklikać je w internet.
-    Mamę trafi szlag. To pewne.
Rzadko przyznaję Carli rację, ale tym razem to ona ją miała z całą pewnością. Rzuciłyśmy się na ten bałagan jak Edward na Jamesa. W dziewięć minut zdążyłyśmy upakować wszystkie nasze ciuchy w szafie (mojej!) i posprzątać gazety. Śmieci z kosza wywaliłam przez okno. Carla w swoim pokoju miała porządek idealny, bo nigdy nic tam nie robiła, tylko wtedy, gdy wyjeżdżałam, szłam z Mel na imprezę czy coś w tym stylu.  Weszła mama.

-    Wspaniale, Judy! Bardzo dobrze, ze masz porządek w pokoju. Jeszcze trochę, i zastanowię się nad twoją Francją!
-    Dzięki, mama. Jesteś wielka.
         Obowiązkowy buziak w policzek i mama idzie zobaczyć, co znów zmajstrowała Carla. Carla miała porządek, więc po chwili znów siedziała u mnie, przy zapalonym świetle, na fotelu, z Małą na rękach. Mała jest naszym kotem. Ma śliczne rude futro, długie wąsy i ogólnie jest słodziutka. Chciałyśmy kupić kota, żeby go nazwać Krzywołap (lektura Pottera robi swoje), ale trafiła się kotka. Porzucając jednak temat naszego kota, Carla spoglądała na mnie pytająco. Wywaliłam z szuflady Jamnika wszystkie moje rysunki- olej, akwarela, kredki, plakatówka, węgiel, ołówek, pastele.... Trochę się tego nazbierało. Carla patrzyła na mnie w milczeniu, ja segregowałam moje dzieła na odpowiednie kupki.
-    Obawiam się, że muszę przeznaczyć na nie jeszcze jedną szufladę...
Westchnęłam w stronę Carli. W sumie Jamnik ma dziesięć szuflad- dwa rzędy po pięć w każdym. Pięć szuflad jest na razie nie zagospodarowanych. Podzieliłam dzieła tym razem tematycznie, i upakowałam połowę w szufladzie w której leżały poprzednio, drugą włożyłam do drugiej od dołu szufladzie w drugim rzędzie. Carla się gapiła.
-    Pytanko. Jestem brudna, zawinęły mi się ciuchy, prześwitują mi majtki czy co?
-    Nic....
-    To po kiego grzyba się gapisz??
-    Mam oczy, to się gapię, nie. A tak na serio. O co chodziło z tą twoją Francją?
-    Chcę jechać do Francji na obóz językowy. Podobno najwięcej języka nauczysz się przebywając tam, gdzie go używają.
-    Wierzysz w to?? Ja nie. Judy, myśl że normalnie i wróć do tego świata! Mama ci za Chiny ludowe nie pozwoli!
-    Muszę ją przekabacić. Jak mi się nie uda, żegnaj Francjo...
-    Nie uda ci się. Sorry, ja tego nie słucham. Idę do swojego pokoju, nie wchodź, nie krzycz,  daj mi po prostu spokój!
Krzyknęła prawie jak mama. Jest córką Artura- aktualnego męża mamy z poprzedniego związku. Tatę mama wyklęła i zabroniła wracać. Posłuchał, bo nigdy więcej go już nie widziałam.  Może nawet dobrze...
Otworzyłam okno. Zrobiło się ciepławo, nad  wodą połyskiwały srebrzysto gwiazdki. Kiedy byłam mała poprosiłam tatę o gwiazdkę. Powiedział,  że mi ją kupi, kiedy tylko zdobędzie trochę forsy. Nie zdobył. Następnego dnia odbyła się ta Straszna Awantura, i tata zniknął.
Zamknęłam okno, otworzyłam szafę ubrałam się w dżinsy i koszulkę z lalą, po czym wysłałam Mel SMS o następującej treści:
-    Za dyszkę na plaży?? Weź szkicownik i oleje.

Wysłałam SMS, odrzuciłam telefon, który sam się zablokował i chwyciłam  byle jaką książkę. Po chwili dźwięk „Cambio Dolor” powiadomił mnie o SMS-ie od Melanie.
-    Oleje wezmę, szkicownik mi się skończył, weź swój. Czekam.

Chwytając w biegu bluzę, szkicowniki i piórnik poleciałam na spotkanie z Melanie.




                                                             II
Mel czekała, ale nie marnując czasu. Rozpaliła ogromne ognisko, i wsunęła do niego kiełbaski na patykach. Ketchup i musztarda leżały w jej zielonej torbie w grochy.
-    Siemasz, Judy. Jak leci??
Wykonując hippisowski gest V, uśmiechnęła się radośnie. Mel była pół hippiską, czyli ubierała się kolorowo, wykonywała różne śmieszne gesty i była wesoła, ale nie była wegetarianką, nie nosiła opasek na czole i nie mazała sobie ścian pokoju pacyfkami. Wzięła ode mnie szkicownik( kazałam jej zatrzymać na zawsze), wydobyła z torby swoje ołówki, gumkę chlebową i „Kubusia” do poprawiania i cieniowania. Ja sama wydobyłam z czeluści piórnika HB, gumkę i wzięłam szkicownik. Bez słowa podałam Mel pożyczaną jakiś czas wcześniej gazetę o rysowaniu krajobrazów i nowy numer innej gazety- o rysowaniu znaków hippisów. Mel otworzyła gazetę na stronie z pacyfką i zaczęła rysować w ołówku. Ja sama zadowoliłam się odbiciem ognia w wodzie. Rysując rozmawiałyśmy o dziwactwach tego świata, aż w pewnej chwili Mel spojrzała na swój tęczowy zegarek i wrzasnęła:
-    Idiotko, jest w pół do pierwszej! Ja się zmywam, bo mama mnie zabije! Gazetkę pożyczam, spoko, nie?
Zrobiła V, i pognała do małego, białego domku jakiś kilometr od mojego. Spakowałam wszystkie moje rzeczy i skierowałam się do domu.
Wstając rano miałam wrażenie, że jeszcze jeden  krok a rozpadnę się na kawałki. Siedzenie do drugiej w nocy i czytanie „Pamiętników Wampirów” tom 3 nie działa na mnie dobrze. Musiałam dodatkowo iść na zakończenie roku,  co wyprowadzało mnie totalnie z równowagi.  Jedyną pociechą było to, że spotkam Mel, ale ona zawsze trzyma się okna, a ja drzwi.  Po obowiązkowym przemówieniu dyrektora mogliśmy ewakuować się tymczasowo do klas.
- Judith Bustamante! Bardzo dobrze, średnia 4,8!- nauczycielka uśmiechnęła się do mnie. Kierując się do ławki, Melanie uśmiechnęła się do mnie. Ona już z racji swojego nazwiska oglądała świadectwo. Przejrzałam swoje i jej- były identyczne.
- Opłaca się mieć od kogo ściągać na sprawdzianach…
- Nie dobijaj mnie… No w każdym razie tymczasowo jesteśmy… WOLNE!!!- wyszłyśmy już ze szkoły i mogłyśmy trochę pokrzyczeć.  Umawiając się na 15.30 skierowałam się w stronę domu. Kiedy weszłam do środka, mama czekała na mnie w salonie.
- Judith, namyśliłam się. Wyjedziesz na obóz językowy, a przynajmniej coś w tym rodzaju.
- Super! Mamuś, jesteś wielka!- objęłam mamę z zadowoleniem.
- Ale nie wyjedziesz do Francji. Wyjedziesz razem z Melanie do Chin.
Zamarłam.  Jakie Chiny??
- To żart, prawda, mamuś? Żartujesz sobie ze mnie??- modliłam się w duchu, żeby mama roześmiała się nagle i powiedziała: „Myślałaś, że to tak na serio??”, ale podświadomie wiedziałam, że mama mówi całkiem serio. Serio serio.
- Aż tak niepoważnie mnie traktujesz, Judith? Może jednak mam się rozmyślić…?
- Nie o to mi chodzi… Ja się po prostu nie spodziewałam, że akurat do Chin… Ja chciałam do Francji…
- Do Francji pojechałabyś bez Melanie. Do Chin jedziecie razem. Katharine i ja wszystko ustaliłyśmy jeszcze wczoraj.  Idź się pakować.
Powoli wspinałam się na górę, kiedy nagle…
- Judith, wywołałam cię, prawda?? Więc może podejdziesz i odbierzesz świadectwo?
Wstałam i odebrałam świadectwo. Mel patrzyła na mnie jak na idiotkę.
- Usnąć na rozdaniu świadectw?? Przesadzasz…
- Nie przesadzam… A zresztą…
- Jejku, jeszcze ci nie powiedziałam??- klepnęła się dłonią w czoło- Wyjeżdżamy. Obie.
Zamknęłam oczy i otworzyłam je znowu. To był mój patent na to, żeby się obudzić. Nic się  nie zmieniło.  Czyli naprawdę…
- Nie wiedziałaś?? Popsułam niespodziankę- zmartwiła się.
- Mel, uszczypnij mnie… A z resztą…. A WIĘC JEDZIEMY!!!- szłyśmy ulicą, jak w moim śnie, ale trochę to się jednak różniło, bo padało. Westchnęłam i skierowałam  się w stronę swojego domu, a Mel skierowała się do siebie, machając mi na pożegnanie.  Otworzyłam drzwi i weszłam do domu. Poczułam się tak jak w tym śnie- taka wesoła, gotowa na wszystko… Mama siedziała w kuchni i smażyła kurczaka. Pomogłam jej szykować czekając na dobrą wiadomość. Mamie się jednak niestety nie spieszyło. Wytarłam talerze, szklanki, sztućce,  rozłożyłam je na stole i podałam kurczaka. Zawołałam Carlę i Artura, po czym usiadłam spokojnie w oczekiwaniu na obiad. Kiedy kończyłam już swoją porcję, mama spojrzała na Artura i położyła mi dłoń na plecach. Carla spojrzała na mnie z zadowoleniem. Tymczasem Artur zaczął gadać.
- Cóż, Judy, masz bardzo dobre świadectwo, i chciałaś gdzieś wyjechać. Powiedz tylko, jakie są twoje marzenia?? Dokąd chciałabyś jechać??
- Do Grecji, Francji, Włoch albo Hiszpanii.- odparłam ze spokojem. Artur spojrzał na mamę.
- No więc, jedno z twoich marzeń się spełni. Kupiliśmy ci bilety do Grecji. Katharine i Adam kupili bilety dla Melanie, więc jedziecie razem. Samolot macie jutro, o 16.30, gdyż w Grecji jest to północ, a lot trwa 12 godzin. Idź się spakować, oto twoje bilety.
Artur podał mi bilety, które odebrałam nadal w to nie wierząc. Wybebeszyłam Jamnika i spakowałam wszystkie przedmioty malarskie, jakie tylko były. Oprócz tego jeszcze od groma ciuchów. Zeszłam na dół po długopis.
- Mamo- zawołałam z przerażeniem- A gdzie my będziemy mieszkać??
- Jako że Artur sporo zarabia, wynajęliśmy wam mały domek na plaży. Może być??
Czy może?? Wariowałam ze szczęścia. Złapałam mamę, Artura, Carlę i wszystkich wyściskałam. Potem wzięłam długopis i sporządziłam listę niezbędnych mi rzeczy, odhaczając te, które już mam. Wzięłam kieszonkowe, poszłam po Mel i ruszyłyśmy na zakupy, przede wszystkim do księgarni, po słowniki.
- Angielsko- grecki, i grecko- angielski, jak można- rzuciła Mel do młodego chłopaka stojącego za ladą. Podał nam dwa ładne słowniki w grubych okładkach i zażądał 20 dolarów.
- Szlag kurde… Judy, masz pożyczyć 10 dolców??
- Mam 20… Może być??- spojrzałam pytająco na facecika. Otworzył kasę i wydał nam z 60 dolarów. Zadowolone ruszyłyśmy dalej.
- Musimy sobie kostiumy kupić…- oznajmiłam niepewnie.
- Kostiumy?? W sensie, że kąpielowe??
- To  ci nie mówiłam, że będziemy mieszkały na plaży?? Przez całe… Matko, Mel, ile my tam będziemy??
- Dzisiaj jest 20… Wyjazd mamy jutro, a powrót…- Melanie wyjęła z torby pakiecik biletów.- Powrót mamy na 1 października!
- Czyli jak nic, miesiąc szkoły nam przeleci! Ale moment…- zamyśliłam się wspominając przemowę dyrektora. Ględził coś o przydługim ocieplaniu szkoły, i oznajmił nam wreszcie, że my mamy rozpoczęcie roku 1 października.- Czyli, że nic nam nie przepadnie!
- Podobno dyrektor pisał aż do ministerstwa! No, ale są już wakacje, a tu jest sklep z kąpielówkami. Pani przodem.



no i tymczasowo koniec

Ok, dzięki na pewno wykorzystam mam po prostu taki zwyczaj, że jak wpadne w szał, to pisze i nie patrze na to, co napisałam wczesniej

to nie jest orginalne- ja po prostu  sie naczytałam duuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuzej ilosci ksiazek i teraz to zbijam w jedną

No może i nie, ale mam już pomysł na większą częśc, jak ja wkleje, to moze wtedy pogadamy tak bardziej czy to oryginalne, czy nie, ok?? bo to i tak bedzie troche o milosci, ale tylko troche, obiecuje

no koncze pisac 3 rozdział, możliwe, że wkleję go jeszcze dzisiaj jak nie, to jutro od razu jak sie dopcham do kompa.

tak, myślałam, ale nie wymyśliłam tymczasowo plik nazwałam "nie zaglądać bo uduszę", ale musze to zmienic

tak, mam taki plan, a dopracowanie jest dla mnie łatwe, bo to robie automatycznie.

tak poza powieścia napisłam jeszcze autobiografię mojej postaci z pewnej zabawy XD oto proszę to XD trochę pozmieniałyśmy z Wercią tekst Zmierzchu XD

      Kate Teresa  Montgomery, autobiografia

Urodziłam się w roku 1847 pod Los Angeles. Moją matką była Tamara Nera (później nazwisko zostało zmienione na Nara), ojcem Tom Montgomery- wampir. Kiedy matka urodziła córkę (mnie ), oczywiście zmarła. Ojciec oddał mnie pod opiekę Carlisle’a Cullena. Carlisle nauczył mnie, jak żyć w wampirzym świecie, po czym, kiedy skończyłam 16 lat, doszedł do wniosku, że poradzę sobie dalej bez niego, i odszedł, mówiąc, żebym o nim  pamiętała, w razie kłopotów.  Radziłam sobie jednak świetnie, udając człowieka. Volturi nigdy się o mnie nie dowiedziało, więc żyłam spokojnie. Po ponad dwustu latach postanowiłam odnaleźć mojego dobroczyńcę. Szukając go, natknęłam się na Melanie Withlock, która była do mnie podobna rasą. Zaprzyjaźniłyśmy się. Okazało się, że Melanie poszukuje brata- Jaspera Withlocka. Odnaleźliśmy mojego „wuja” oraz brata Melanie w jednym domu- w Forks, w stanie Waszyngton. Zamieszkałyśmy blisko rezydencji Cullenów, zaprzyjaźniłyśmy się z wszystkimi, oraz polubiłyśmy chodzić na plażę. Tam poznałyśmy kilku miłych chłopaków. Po krótkim czasie okazało się, że dwóch z nich… wpoiło się w nas! Jacob i Brandy- tak  brzmiały ich imiona. No cóż, nie przeszkadzało nam, że to wilkołaki, więc szybko sparowaliśmy się i postanowiłyśmy zamieszkać w Forks na zawsze.

Tu na razie kończy się moja opowieść, ale jestem pewna, że będzie tego więcej.

V
Usłyszałam czyjeś kroki na schodach. Chyba Mel do mnie schodziła, bo nikt inny zresztą tu nie mieszkał. Mel weszła do kuchni patrząc na grające radio.
- To my mamy tu radio?- spytała przepraszającym tonem. Zrozumiałam.
- Mamy, stało tutaj kiedy się wprowadziłyśmy. Musimy zwiedzić nasz domek. Może nadamy mu nazwę? I w ogóle- powoli się rozkręcałam i zaczynałam wierzyć, że naprawdę tu jestem, że to nie sen. Moja przyjaciółka wpadła na górę w tempie ekspresowym, i rzuciła się w stronę jedynych drzwi, za które nie wściubiłyśmy nosów. Drzwi prowadziły na strych. Mały, zabałaganiony strych, na którym oprócz sznurków do bielizny leżały tysiące książek, i to wszystkie w interesującym nas od przeczytania „Zmierzchu” temacie- wampiry, wilkołaki itp. W tej chwili, kiedy miałam podnieść najcieńszą (tak ze 200 stron), rozległo się pukanie do drzwi wejściowych. Mel rzuciła się na dół, lecąc na łeb na szyję. Zeszłam za nią, po drodze zostawiając w kuchni książeczkę z zamiarem przeczytania jej wieczorem.
W drzwiach stała jakaś dziewczyna- brunetka, o ciemnych oczach. Była zgrabna, śliczna. Od razu poczułam na swoich kasztanowych lokach całą podróż z Kalifornii do Grecji, a biorąc pod uwagę minę Mel ona też dostawała kompleksów.
- Eeeeee… Cześć…- odezwała się pytającym tonem. Wyszłam przed Melanie i zapytałam:
- Powiesz mi może z łaski swojej, ktoś ty?
- Jestem Samanta, przyszłam was przywitać. Mamy tutaj taki lokalny zwyczaj, że kiedy przyjeżdża ktoś nowy, musimy go dobrze przywitać, i wydelegowali mnie. Jesteście z Ameryki, prawda?- uśmiechnęła się miło. Dopiero teraz zauważyłam, że mówiła po angielsku, a w dłoniach trzymała tackę z dwiema miseczkami. W jednej była chyba kawa, w drugiej coś innego, nie wiedziałyśmy co.  Samanta uśmiechnęła się szerzej, i podała nam tackę. W drugiej misce znajdowały się pistacje. Zaczęła coś nawijać po grecku, po czym przełamała pistację na pół i rozdzieliła nam.
- No i już. Kawa jest dla was, reszta pistacji też. A tak w ogóle, mogę wejść??- zdałam sobie sprawę, że idąc do przodu wypchnęłam brunetkę na dwór. Zawstydzona bąknęłam
- Ups…  Wchodź…Eeeeee…
- Samanta- odparła poważniejąc.- A wy?
- Judith i Melanie. Mów nam Judy i Mel.
- Miło mi, dziewczyny.- Samanta uśmiechnęła się do słów Mel. Wpuściłyśmy ją, i usiadłyśmy w kuchni (jako że cały salon zajmowały nasze walizki, a nie był on zbyt duży).
- Samanto, gdzie tu można kupić coś innego do jedzenia niż pistacje, hot-dogi i hamburgery?
No tak, Mel trafiła w sedno. Czymś musiałyśmy się odżywiać, a na pistacje nie było co liczyć, bo nawet one się szybko nudzą. Hot-dogów i hamburgerów nie lubiłyśmy z przyzwyczajenia, więc trzeba było zapytać miejscowej dziewczyny. Samanta obciągnęła tunikę i mruknęła, jakby speszona, patrząc na książkę która położyłam na parapecie:
- Niedaleko jest sklep spożywczy, obok piekarnia, sklep z pamiątkami, księgarnia, butik i AGD.  Można kupić wszystko, co na co dzień potrzebne. Jakieś telewizory i inne takie trzeba już jechać do Aten, inaczej nie będzie.
- Dzięki, mamy tutaj cały sprzęt RTV, nawet chyba telewizor jest kolorowy, a komórki mają zasięg, chyba jedzenie to ostatnia nam potrzebna rzecz.
- Jak byłabym wam potrzebna, mieszkam w niebieskim domku z parasolem w ogródku, jestem u siebie wieczorami. A w dzień zapytajcie kogoś na plaży o kawiarenkę.  Jestem tam ja, albo któryś z moich przyjaciół, powiedzą wam, gdzie jestem.
I wyszła.

Mel spojrzała na mnie z zadowoleniem.
- Chyba ją polubię- oceniła naszą nową przyjaciółkę.- Musimy ją kiedyś odwiedzić, nawet bez przyczyny, nie?
- No… Ale jest jednak jakaś trochę dziwna. Najpierw pali się, żeby się z nami zaprzyjaźniać, a kiedy pytamy ją o sklep, natychmiast nam tłumaczy i ucieka. Nie uważasz, że to dziwne?
Mel wyjrzała przez okno. Samanta pędziła w stronę małej budki, takiej jak w reklamach. Chyba tam znajdowała się ta kawiarnia, bo dziewczyna gnała tam tak, że tylko piasek  sypał się spod jej zielonych japonek.
- Bardzo dziwne- oznajmiłam, akcentując samogłoski. Mel wywróciła oczami, i wspięła się na stryszek.
Próbowałam przypomnieć sobie wszystko, co się działo. Kiedy się speszyła??… Wtedy, kiedy zapytałyśmy ją o jedzenie. Na co wtedy patrzyła? Myśl, myśl, myśl… Eureka! Patrzyła na  książkę, którą przyniosłam ze strychu. Przeczytałam tytuł. „Wilkołaki: życie  i unicestwianie”, autora nie podano. Zaklęłam pod nosem, bo to mnie do rozwiązania zagadki nie przybliżyło. Wzruszyłam ramionami, wzięłam książkę pod pachę i obiecawszy zająć się tym później zaniosłam ją do pokoju. Mel buszowała po strychu, może znalazła coś ciekawego… Postanowiłam do niej zajrzeć, zanim zacznę czytać. Weszłam na strych, i mnie zatkało. Na sznurkach na bieliznę wisiały jakieś ubrania- spodnie, szerokie spódnice, jakieś bluzki, kamizelki… A pośrodku stała Mel z zachwyconą miną.
- Hipisowskie ciuchy, kopalnia!! Kocham to!
Zamknęłam oczy, udając, że załamuję się psychicznie. Mel ryknęła śmiechem i podała mi małą książeczkę, chyba po to, żeby nie wywalić jej przez okno. Tytuł: „Zmierzch”, po grecku!
- Kocham cię, Melanie Avers! Jesteś wielka!! To jest „Zmierzch” po grecku!!
- Ty, nie wiedziałam, dawaj no mi to… Kocham tą książkę!- i zaczęłyśmy tańczyć na strychu naszego domu, na którym było już szaro.
- Mel, która może być godzina?- spytałam patrząc na nią z przerażeniem.
- Tak gdzieś… Z jedenasta, dziesiąta? Tutaj o tej porze jest tak na zewnątrz…
Słyszałam, jak to mówi, ale gadała z powietrzem, bo ja leciałam do łazienki, żeby się umyć i wydobyć moją (wspominaną wcześniej) śliczną koszulkę nocną. Woda była idealna- myślałam, że będzie gorąca po całym dniu takiego nasłonecznienia, ale było dobrze. Wlałam sobie sporo płynu do kąpieli-leżał w szafce, ważny był do jutra, więc walnęłam całą buteleczkę. Woda zrobiła się ślicznie niebieska, potem zmieniła się w gołębią szarość, bo byłam brudna jak murzynka. Umyłam włosy, owinęłam się swoim ręcznikiem w kwiaty i pożyczyłam sobie od Mel jej tęczowy kawałek materiały- jej to wystarczało, mnie ledwie wisiało na włosach.
Wpadłam do swojego pokoiku, przebrałam się i oddałam Melanie jej szmatkę. Doszłam do wniosku, że chyba już czas i sięgnęłam po książkę. Na pierwszej stronie wyszczególniono wszystkie tomy serii- o wampirach, wiedźmach… Ble. Otworzyłam dalej. Założyciele Rzymu… Nuda. Przejrzałam książkę, zatrzymując się na unicestwianiu. Ta, jasne, srebrne pociski… Co jeszcze?? Prychnęłam i wyłączyłam sobie budzik z telefonu, przy okazji odkrywając, że w moim pokoju stoi zegar w kształcie kota, któremu świeci się pyszczek (tam miał cyferki). Okazało się, że była godzina 00.00, a na dworze było tak, jak u nas bywa koło 21! Mało nie dostałam zawału, kiedy kot dwanaście razy miauknął niespodziewanie. Na szczęście z tyłu był włącznik i wyłącznik tej funkcji. Wyłączyłam i zasnęłam…
Śniło mi się, że jestem sama na plaży, a obok mnie stało tych dwóch facetów, których tak chciała poznać Mel. Nagle zaczęli krzyczeć…Spojrzałam w tą stronę co oni i obudziłam się z krzykiem.

Super jest ta powieśc, nie mogę się doczekac tego co będzie dalej tylko moja bohaterka (Mel) jest za bardzo rostzepana.

Ostatnio edytowany przez Melanie (2009-07-18 08:01:14)

ger- Więc macie szansę je zdobyć. Zatrudnię was na tydzień próbny. A ogólnie, na ile chcecie się zatrudnić?
- Mamy tu być trzy miesiące, myślę, że na dwa i pół.- odpowiedziałam ze spokojem.
- Zaczynamy od godziny dziewiątej, kończymy około szesnastej, piętnastej. Mój syn jutro wam to wyjaśni. Do widzenia.
Szybko opuściłyśmy to ponure coś, czego domem się nie nazwie. Do domu pełzłyśmy jednak wolno.
- Chodźmy na lody, i tak nie mamy nic lepszego do roboty.- zaproponowała Mel. Znałam jej podświadomy cel- miała nadzieję, że spotkamy w kawiarni Stefana bądź Roberta. Ale zgodnie z jej słowami nie miałyśmy nic lepszego do roboty.
Siedziałyśmy pod tą budką z piętnaście minut, kiedy nadszedł Stefan. Widziałam go, od kiedy tylko wszedł na plażę. Podszedł do nas, i powiedział z obrzydzeniem:
- Kurde w mordę, ale od was wali. Gdzie byłyście?
- U państwa Cardo, a co?
- Nic.- skrzywił się jeszcze raz i zamówił podwójny sorbet. Skończyliśmy jeść, i siedzieliśmy pod budką czekając na cud. W końcu Stefan zaproponował:
- Kto ostatni w wodzie, ten plażowa ciapa!- i rzucił się do wody. Pobiegłyśmy za nim, i chociaż wyprzedzał nas o dobry metr szybko go wyprzedziłyśmy, i to on był ostatni. My wbiegłyśmy w wodę równo. Roześmiani wróciliśmy na plażę. Siedzieliśmy w milczeniu, patrząc na morze, kiedy nagle odezwał się Stefan:
- Jaka ładna bransoletka! Mogę zobaczyć?- wyciągnął rękę w stronę kostki mojej przyjaciółki. Odtrąciła jego dłoń.
- To mój amulet. Dotykać go mogę tylko ja i Judy.
Stefanowi ze złości zabłysły oczy. Wstał, spojrzał na nią i poszedł w stronę morza, skacząc nagle z rozpędu. Mel wytrzeszczyła na niego oczy, otulając się ręcznikiem.
- Niezły jest… Kurczaczki… Ja chcę mieć chłopaka.- skrzywiła się, więc walnęłam ją  w ramię. Nagle wpadłam na genialny pomysł.
- Odprawimy rytuał- oznajmiłam tajemniczym głosem. Mel spojrzała na mnie jak na wariata, więc  wytłumaczyłam jej, że nie chodzi mi o coś takiego, jak w „Pamiętnikach Wampirów”, tylko czary bez wpuszczania wampirów do domu. Wreszcie się zgodziła, więc pociągnęłam ją do domu. Otworzyłam laptopa i znalazłam odpowiedni czar. Mel szybko kupiła świeczki, papier i pióro wieczne, wydając przy tym sporo forsy. No, ale liczyło się, żeby działało.
Mel odprawiła czar, zakopała karteczkę w ogródku i poszła spać. Ja zwinęłam się na łóżku, okryłam niebieskim kocem w  kwiatki i kończyłam książkę. Była przerażająco nudna, więc po piętnastu minutach słodko spałam oparta o ścianę.
Rano czułam na całym ciele skutki spania ze ścianą, jak to określiła Mel. Bolały wszystkie gnaty, mięśnie, nerwy, wszystko. Obtarłam oczy, ubrałam się i ruszyłyśmy do pracy. Mel była oczywiście opanowana. Też tak chcę. Przed domem nie zastałyśmy nikogo, kto wyjaśniłyby nam, gdzie są te pola oliwkowe, czy gdzie tam te chwasty rosły.
- Nie wejdę do domu, nie marz o tym. To dobijające. Będziemy czekać.- oznajmiła Mel. Miałam do tego taki sam stosunek jak ona. Oparłam się o ścianę i czekałam, czekałam, czekałam…. Mel zniknęła na chwilę i przyniosła nam sok winogronowy, z czego skorzystałam, pijąc prawie pół butelki na raz. Moja przyjaciółka skrzywiła się i sama wypiła tylko łyk. Nagle drzwi skrzypnęły, rozległ się śmiech, i stanął przed nami bóg grecki we własnej osobie. Szukałam szczęki na ziemi. Miał ciemne włosy, zielone oczy i miły uśmiech. Ja sama, z rudymi włosami do brody i brązowymi oczami czułam się idiotycznie. Mel- z włosami w miodowobrązowym kolorze i z brązowymi oczami nie czuła się chyba lepiej. Stałyśmy tam, i gapiłyśmy się na niego, on za to gapił się do wnętrza domu, gadając coś do kogoś po grecku. Nagle odwrócił się, spojrzał na nas i rzucił miłe:
- Cześć!

VII
- Mel, mam cię dość. Marudzisz i marudzisz, a nic z tego nam nie przyjdzie. Weź się ubierz- spojrzałam z niechęcią na roznegliżowaną przyjaciółkę. Przed chwilą się kąpała, więc szlajała się po całym domu w ręczniku frotte, ledwo co jej zakrywającym. Oprócz tego jęczała niesamowicie,  więc powoli miałam jej dosyć.  Obiecałam sobie, że jeszcze parę jęków, a dowalę jej.
    - Judy, ja nie rozumiem, jak to mogło się zrobić… Przecież patrzyłam…
     - Melanie, uspokój się. Irytujesz.
- Mam cię dosyć. Cały czas tylko uspokój się i irytujesz… WYCHODZĘ.
- Świetnie, ja w tym czasie poszukam jakiejś oferty pracy dla dwóch porypanych nastolatek.
Trzasnęły drzwi na górę, a następnie na dwór.. Przewróciłam oczami i sięgnęłam po gazetę, którą znalazłam pod domem.
-Pielenie, krawcowa, księgowa… A mówią, że bezrobocie panuje… Dobra, znalazłam… a nie, trzeba mieć staż. Szlag by to!
Po kilku godzinach znalazłam wreszcie odpowiednią pracę, z odpowiednimi kryteriami. Zbieranie oliwek, za 10 euro dziennie. Dużo, naprawdę, aż się przeraziłam. Odłożyłam gazetę i poszłam na plażę szukać przyjaciółki.
                                                                   ***

Melanie znalazłam pogrążoną w rozmowie z tymi dwoma przystojniakami. Uśmiechnęła się do mnie wrednie i rzuciła słodko:
- Stefanie, Robercie, to właśnie moja przyjaciółka Judy. Judy, to Stefan i Robert.
- Dla przyjaciół Rob.- wtrącił Robert, uśmiechając się miło.- Mieszkamy tutaj, niedaleko.
- Świetnie, super, zajefajnie…- ironizowałam wrednie, patrząc na Mel. Jak Kuba Bogu, tak Bóg Kubie. 
Robert i Stefan byli… fajni. Mel ich ubóstwiała, mnie wystarczało lubienie. Zawsze mieli dla nas czas, oprowadzili nas po całym wybrzeżu, zapoznali z różnymi ludźmi… Zapowiadało się świetnie.
Tydzień po naszym przyjeździe postanowiłyśmy udać się na rozmowę o to zbieranie oliwek. Ogłoszenia na ten temat z dnia na dzień zapełniały gazety coraz większymi obrazkami. Wzięłam gazetę w ręce i skierowałam się w stronę tej ulicy, na której znajdowało się mieszkanie naszej może pracodawczyni.
- O..… Szok.- oznajmiła Mel patrząc na jej domostwo. Robiło wrażenie. Wielki biały prawie że wieżowiec  był chyba z dziesięć razy taki, jak nasz, ale za to wcale nie przytulny. 
Mel ostrożnie zadzwoniła dzwonkiem. Po dwóch sekundach drzwi otworzyły się z hukiem. Na progu stała wysoka kobieta- ta, która dawała ogłoszenie.
-Witam. Czy to pani…-spojrzałam na gazetę- Julietta Cardo? 
- Zgadza się. A wy, kto?
- Melanie Avers i Judith Bustamante, szukamy pracy.
- Ach, Judy i Melanie. Wejdźcie, dziewczyny.
Weszłyśmy do  środka. Jeszcze gorzej niż na zewnątrz. Długi, ładny hol robił wrażenie martwego. Z piętra dobiegała muzyka. Chętnie sprawdziłabym, kto słucha mojej ulubionej piosenki, ale musiałam iść za panią Cardo. Mel spojrzała na mnie z żałosną miną. Podzielałam jej zdanie na ten temat.
- No więc, jakie macie doświadczenie zawodowe??
-Żadne.- odpowiedziałyśmy równo.
- Więc macie szansę je zdobyć. Zatrudnię was na tydzień próbny. A ogólnie, na ile chcecie się zatrudnić?
- Mamy tu być trzy miesiące, myślę, że na dwa i pół.- odpowiedziałam ze spokojem.
- Zaczynamy od godziny dziewiątej, kończymy około szesnastej, piętnastej. Mój syn jutro wam to wyjaśni. Do widzenia.
Szybko opuściłyśmy to ponure coś, czego domem się nie nazwie. Do domu pełzłyśmy jednak wolno.
- Chodźmy na lody, i tak nie mamy nic lepszego do roboty.- zaproponowała Mel. Znałam jej podświadomy cel- miała nadzieję, że spotkamy w kawiarni Stefana bądź Roberta. Ale zgodnie z jej słowami nie miałyśmy nic lepszego do roboty.
Siedziałyśmy pod tą budką z piętnaście minut, kiedy nadszedł Stefan. Widziałam go, od kiedy tylko wszedł na plażę. Podszedł do nas, i powiedział z obrzydzeniem:
- Kurde w mordę, ale od was wali. Gdzie byłyście?
- U państwa Cardo, a co?
- Nic.- skrzywił się jeszcze raz i zamówił podwójny sorbet. Skończyliśmy jeść, i siedzieliśmy pod budką czekając na cud. W końcu Stefan zaproponował:
- Kto ostatni w wodzie, ten plażowa ciapa!- i rzucił się do wody. Pobiegłyśmy za nim, i chociaż wyprzedzał nas o dobry metr szybko go wyprzedziłyśmy, i to on był ostatni. My wbiegłyśmy w wodę równo. Roześmiani wróciliśmy na plażę. Siedzieliśmy w milczeniu, patrząc na morze, kiedy nagle odezwał się Stefan:
- Jaka ładna bransoletka! Mogę zobaczyć?- wyciągnął rękę w stronę kostki mojej przyjaciółki. Odtrąciła jego dłoń.
- To mój amulet. Dotykać go mogę tylko ja i Judy.
Stefanowi ze złości zabłysły oczy. Wstał, spojrzał na nią i poszedł w stronę morza, skacząc nagle z rozpędu. Mel wytrzeszczyła na niego oczy, otulając się ręcznikiem.
- Niezły jest… Kurczaczki… Ja chcę mieć chłopaka.- skrzywiła się, więc walnęłam ją  w ramię. Nagle wpadłam na genialny pomysł.
- Odprawimy rytuał- oznajmiłam tajemniczym głosem. Mel spojrzała na mnie jak na wariata, więc  wytłumaczyłam jej, że nie chodzi mi o coś takiego, jak w „Pamiętnikach Wampirów”, tylko czary bez wpuszczania wampirów do domu. Wreszcie się zgodziła, więc pociągnęłam ją do domu. Otworzyłam laptopa i znalazłam odpowiedni czar. Mel szybko kupiła świeczki, papier i pióro wieczne, wydając przy tym sporo forsy. No, ale liczyło się, żeby działało.
Mel odprawiła czar, zakopała karteczkę w ogródku i poszła spać. Ja zwinęłam się na łóżku, okryłam niebieskim kocem w  kwiatki i kończyłam książkę. Była przerażająco nudna, więc po piętnastu minutach słodko spałam oparta o ścianę.
Rano czułam na całym ciele skutki spania ze ścianą, jak to określiła Mel. Bolały wszystkie gnaty, mięśnie, nerwy, wszystko. Obtarłam oczy, ubrałam się i ruszyłyśmy do pracy. Mel była oczywiście opanowana. Też tak chcę. Przed domem nie zastałyśmy nikogo, kto wyjaśniłyby nam, gdzie są te pola oliwkowe, czy gdzie tam te chwasty rosły.
- Nie wejdę do domu, nie marz o tym. To dobijające. Będziemy czekać.- oznajmiła Mel. Miałam do tego taki sam stosunek jak ona. Oparłam się o ścianę i czekałam, czekałam, czekałam…. Mel zniknęła na chwilę i przyniosła nam sok winogronowy, z czego skorzystałam, pijąc prawie pół butelki na raz. Moja przyjaciółka skrzywiła się i sama wypiła tylko łyk. Nagle drzwi skrzypnęły, rozległ się śmiech, i stanął przed nami bóg grecki we własnej osobie. Szukałam szczęki na ziemi. Miał ciemne włosy, ciemne oczy i miły uśmiech. Ja sama, z rudymi włosami do brody i brązowymi oczami czułam się idiotycznie. Mel- z włosami w miodowobrązowym kolorze i z brązowymi oczami nie czuła się chyba lepiej. Stałyśmy tam, i gapiłyśmy się na niego, on za to gapił się do wnętrza domu, gadając coś do kogoś po grecku. Nagle odwrócił się, spojrzał na nas i rzucił miłe:
- Cześć!


To jest ten ostatni rozdział. Następnego mam kawałek:


                                                                  VIII
-Cześć.-odpowiedziała Mel. Nie zrobił na niej wrażenia.
- Jestem Oliver, a wy??
- Melanie i Judy. Ty tu mieszkasz??- badała go Mel.
- Tak, mama mówiła, że przyjdą tu jakieś dziewczyny do pracy, czekamy na nie razem z Conrado. A tak w ogóle, gdzie on łazi…- mruknął do siebie i znów krzyknął coś  po grecku do wnętrza domu. Z nami gadał po angielsku. Po chwili z domu wylazł kolejny bóg, ale nie zrobił na mnie wrażenia. Za to Mel gapiła się na niego jak cielak. Pochyliła się do mnie i wyszeptała z uczuciem:
- Kurde w mordę, ale ciacho…
Rymnęłam się ręką w czoło i zachichotałam cicho. Oliver i Conrado naradzali się szeptem. Mogli mówić głośno po grecku, i tak bym nie zrozumiała. Mel nadal gapiła się na Conrado, bezwiednie chyba mnąc nogawkę szortów. Wywróciłam oczami i odezwałam się po angielsku:
- Możesz nam pokazać, gdzie będziemy pracować??
- Ehe… Może jednak Conrado wam pokaże- odezwał się niepewnie. Conrado spiorunował go wzrokiem.
- To chodźmy całą czwórką- zaproponowała rozsądnie Mel. Zgodzili się i poprowadzili nas ścieżką wykładaną płytami kamiennymi za siedzibę rodziny Cardo, na ogromne pole obsadzone drzewkami, gdzie uwijało się już ze czterdzieści osób.
- Tutaj pracujecie. Zrywacie owoce, wrzucacie do tych koszy i wynosicie do magazynu. Dacie radę.- oznajmił Oliver i oddalił się wraz z Conrado, szepcząc coś z przerażeniem. Wydawało mi się, że usłyszałam słowo Samanta.

Fajne, gdybym nie wiedziała jaki później będzie Conrado to bym już go nie lubiła

To ty powierzchownie osądzasz ludzi, nie ja i koniec rozmowy.